निरोप माझा कसला घेता
जेथें राघव तेथें सीता
ज्या मार्गी हे चरण चालती
त्या मार्गी मी त्यांच्या पुढती
वनवासाची मला न भीति
संगे आपण भाग्य विधाता !
संगें असता नाथा, आपण
प्रासादाहुन प्रसन्न कानन
शिळेस म्हणतिल जन सिंहासन
रघुकुलशेखर वरी बैसतां
वनीं श्वापदें, क्रूर निशाचर
भय न तयांचे मजसी तिळभर
पुढती मागें दोन धनुर्धर
चाप त्यां करीं, पाठिस भाता
ज्या चरणांच्या लाभासाठीं
दडलें होतें धरणीपोटीं
त्या चरणांचा विरह शेवटीं -
काय दिव्य हें मला सांगतां?
कोणासाठीं सदनीं राहूं ?
कां विरहाच्या उन्हांत न्हाऊं ?
कां भरतावर छत्रें पाहूं ?
दास्य करूं का कारण नसतां
कां कैकयि वर मिळवी तिसरा ?
कां अपुल्याही मनी मंथरा ?
कां छळितां मग वृथा अंतरा
एकटीस मज कां हो त्यजितां ?
विजनवास या आहे दैवीं
ठाउक होतें मला शैशवीं
सुखदुःखांकित जन्म मानवी
दुःख सुखावें प्रीति लाभतां
तोडा आपण; मी न तोडितें
शत जन्मांचें अपुलें नातें
वनवासासी मीही येतों
जाया-पति कां दोन मानितां ?
पतीच छाया, पतीच भूषण
पतिचरणांचें अखंड पूजन
हें आर्यांचें नारीजीवन
अंतराय कां त्यांत आणितां ?
मूक राहतां कां हो आतां ?
कितिदा ठेवूं चरणीं माथा ?
असेन चुकलें कुठें बोलतां
क्षमा करावी जानकिनाथा
