काल मी रघुनंदन पाहिले
श्याममनोहर रूप पाहता, पाहतची राहिले !
विसरुन मंदिर, विसरुन पूजा
मने पूजिला तो युवराजा
अबोध कसले अश्रू माझ्या डोळ्यांतून वाहिले !
वीरवेष ते तरुण धनुर्धर
जिंकून गेले माझे अंतर
त्या नयनांचे चंद्रबाण मी हृदयी या साहिले !
रुपले शर ते अजुनी खुपती
एक दृष्य ते डोळे जपती
प्रिये मांडवी, जीवित माझे त्यांना मी वाहिले !
No comments:
Post a Comment