ते स्वप्न भाववेडे नयनी समूर्त होते
फुलते मनात माझ्या अपुले अबोल नाते
ती भेट पापण्यांची धुंदावल्या क्षणांची
कायाच जाहली रे जणु बासरी विजेची
त्या मूक गुंजनाच्या धुंदीत मी नाहते
माझ्याहुनी सखे ग झाली अधीर वाणी
शब्दास रूप येता ती लाजली कहाणी
परि ओढ अंतरीची खुलुनी असीम होते
जाणीव मीपणाची ध्यासामधे बुडाली
भासाविना नसे रे काहीच भोवताली
मग बावऱ्या स्मृतीला स्वप्नात जाग येते
पाऊल प्रीतिचे हे चाहूल मन्मथाची
काहूर गोड वाटे, ही खूण या पथाची
दाही दिशांत आता घुमती अनंग-गीते
No comments:
Post a Comment